Hai biografías arrepiantes como as de Charles Manson ou a
princesa Bathory. Hai biografías sublimes como as de Leonardo da Vinci ou
Charles Darwin. Hai biografías laureadas como as de Napoleón ou Nelson. Hai
biografías exemplares como as de Tomás Moro ou Luther King. Hai biografías sanguentas
e ridículas, pois todo home violento é ridiculo, como a de Adolf Hitler. Hai,
mesmo, biografías sanguentas, ridículas e aburridas, como a de Francisco Franco
Bahamonde. Hai biografías (as máis) anónimas, como a súa ou a miña, pero, non
por iso, exentas de dignidade, honra e gloria en pequenas doses. E hai, tamén,
biografías inclasificables, raras, cheas de dúbidas e preguntas.
Duras, durísimas son as borrraxeiras da nosa costa máis
noroccidental. O zócolo litoral que se estende de Fisterra ao cabo de San Adrián é un maelstrom de espuma, rocha triturada e ventos atroces que
nunca dorme. Nos seus baixos e cons, contra as incontrastables olas da mar
tenebrosa que imaxinaron os antigos, naves de todas as nacións atoparon a súa fin, engulidas por un océano intratable. Touriñán, Roncudo,
Vilán, Cabo da Nave, Punta do Boi… evocan episodios cheos de noite e invernía,
lances do valor e a heroicidade propios das xentes da mar. Eu (que me declaro
rendido devoto da indomable beleza da Costa da Morte) non son quen de pasear
unha tarde de decembro polo areal de Soesto, oíndo o incesante balbordo da
resaca, sen sentir unha pisca do medo atávico que de seu inspira a inmensidade
do océano.
Nun dos puntos onde a forza deste mar bravo é máis
virulenta, veu hai máis de cincuenta anos a dar cos seus ósos un mozo de nación
xermana, buscando non se sabe que, fuxindo non se sabe de que, tal vez del
mesmo. Chamábase este mozo Manfred Gnädinger, nacera en 1936 e faleceu en 2002,
disque de tristura de ver o mar invadido dun mucílago escuro, pegañento e
apestoso. Instalouse en 1962 na pequena vila de Camelle, hoxe unha anárquica
sucesión de despropósitos construtivos (marca permanente de todas as vilas da
Costa da Morte), limitada ao oeste polo Atlántico, e entón imaxino que un
enclave ancestral e aillado, ideal para o cultivo da misantropía máis radical. O
xove Gnädinger axiña pasou a chamarse Man, por acurtamento do seu nome de pía e
por acaerlle ben chamarse simplemente ‘home’ a quen vivía desposuído de todo, mesmo vestindo o imprescindible que esixía o decoro.
Non sei se a biografía de Man é sublime, exemplar, ridícula
ou simplemente inclasificable, pero imaxinalo en taparrabos, no cabo do mundo, unha
tarde de violenta borraxeira, enfrontado ao frío metálico das súas lembranzas, éncheme
de pasmo, de preguntas, de dúbidas e incertezas, non tanto sobre quen foi el
senón, máis ben, sobre quen son eu.