Armas de distracción masiva

Segundo precisas analíticas dos expertos (e cómpre sinalar que agora hai precisas analíticas dos expertos para todo), cando usamos o ordenador no traballo cambiamos o foco de atención exactamente cada 47 segundos, nalgunha das diferentes aplicacións distintas que podemos ter abertas ao mesmo tempo (eu podo chegar doadamente a dez…). Consultamos o celular máis de cen veces ao día (mails persoais ou profesionais, WhatsApp…) e, no entanto, de media diaria accedemos 21 veces a Facebook (con casos extremos de máis de 200 accesos diarios). Esta, non sei se obsesión patolóxica ou auténtica adicción a peneirar a nosa cotidianeidade a través de aplicacións sociais en Internet fai que, con toda xustiza, os ordenadores e os móbiles foran recentemente bautizados como armas de distracción masiva, dispositivos, divinos ou diabólicos, con obvias repercusións na calidade do traballo, na contorna profesional, e aínda na propia capacidade de atención, de modo máis amplo, nas nosas relacións persoais de verdade. É certo que o traballo multitarea exisitiu sempre e que unha boa aptitude para a atención simultánea a varios asuntos é, con certeza, máis un valor ca unha eiva. Eu mesmo, co permiso de Vde., podo testemuñar que no labor editorial é preciso xestionar moitos orixinais, e moitas tarefas derivadas de cada un deles, ao mesmo tempo, o cal, como resulta inevitable, non queda outra que aceptar e enfrontar no día a día. Pero unha cousa é un caos máis ou menos ordenado (se vale o paradoxo) e outra o sometemento cotián a un cacharro que non cala nin por aposta.

Un móbil actual lembra aqueles tamagotchis de hai anos, horripilantes artefactos que, emulando un bicho vivo pero sen caca, pis nin necesidade de comida, vacinas ou veterinario, andaban todo o día xemendo e pedindo algo, cunha voz metálica de peli de terror. O móbil chía todo o día como un malvís e, segundo o rechouchío, sabemos se se trata dunha nova chorrada en Twitter, dun gústame de Facebook, dun mail, dun guasap… que barbaridade. O móbil xa non é só unha parte moi querida de nós (e, como un ombreiro ou unha perna, non concibimos perdelo): como unha sorte de novo tamagotchi, o móbil é un  ser vivo, virtual tal vez, pero vivo, que reclama día e noite a nosa permanente atención, pois do seu benestar depende, en boa medida, o noso. O móbil quere ser mirado, tocado, aloumiñado. O móbil pide durmir, comer, viaxar canda nós, compartir os nosos máis queridos espazos de intimidade e ser o noso confidente máis exclusivo. O móbil é a verdadeira vida, e todo o que se move fóra dos seus límites escuros e puídos, as persoas, os animais, as cousas…son falsos, imprevisibles, perigosos.